Pablo Neruda’s poem ‘Puedo Escribir’ was translated into English by W.S.
Merwin as ‘Tonight I can Write,’ and was included in the collection, Twenty
Love Poems and a Song of Despair initially published in 1969. A translation quite similar to Merwin’s can
be found at: http://www.poemhunter.com/poem/saddest-poem/
What follows is a Sinhala 'translation' based on the latter version though the better known Merwin version
was consulted in the translation process. Translating poetry is quite a difficult
exercise compared to prose, and this become even more difficult when it comes
to themes dealing with emotions. An added degree of complexity comes in when
the lines had already lost some of the nuances in the initial translation from
Spanish to English. The Sinhala version moves between simple and somewhat
formal use of language without going to extreme forms of formality. Also, more than a literary translation, this is a rendition of meaning from English to Sinhala, hopefully keeping intact the emotions and feelings rather than abiding by the linguistic content or the structural format of the English version. This is an exercise,
and comments to improve it would be welcome.
පුළුවනි මට ලියන්න මේ රෑ යාමේ
පුළුවනි මට ලියන්න
හිතට එන දුක්බරම කව් පද
මේ රෑයාමේ.
පුළුවනි එතකොට ලියන්න මට වදන් පෙලක්
මේවාගේ:
‘‘ඉපිල ඇත රාත්‍රිය තරුවැල්වලින්.
නිල් පාට ඒ තාරකා
|සැලෙනු පෙනේ දුරානන්තයේ.’’
රාත්‍රී සුළං රැල්
රඟමින් නුබගැබේ
ගයයි ගීතිකා.
පුළුවනි මට ලියන්න
හිතට එන දුක්බරම කව් පද
මේ රෑයාමේ.
පෙම් කළා මා ඇයට,
ඇයත් පෙම් කළා මට
ඇතැම් විට.
සිටියා ඇය මා පහසේ
මෙවන් රෑ කාලවල.
සිපගත්තා මා ඇය අනන්ත වර
නිම් නැති නුබ ගැබ් සෙවනේ.
පෙම් කළා ඇය මා හට,
මමත් පෙම් කළා ඇයට ඇතැම්විට.
පෙම් නොකරන්නේ කෙසේද මා
නොසැලෙන විපුල් දෙනයනට ඇයගේ?
පුළුවනි මට ලියන්න
හිතට එන දුක්බරම කව් පද
මේ රෑයාමේ.
හිතාගන්න නොමැති බව
ඇය මා සමග;
දැනෙන්න අහිමි වූ බව
ඇය මට.
ඇසෙන දෙසවනට
නිම් නැති මේ රාත්‍රියේ හඩ,
රැව් දේ අනන්තයක් මෙන්
නොමැති බැවින් ඈ මා හා.
දැවටේ කවි පද ආත්මයේ
වැටෙනා ලෙසින් පිනි බිඳු
තණ පත් පුරා.
කිසිවක් නැත දැන්
මෙනෙහි කරන්නට,
නොහැකි වූ කල මගේ පෙමට
රඳවාගන්නට ඇය
මා පහසේ.
එපමණයි.
දුරානන්තයේ ඇසේ කාගේදෝ ගී හඬක්.
දුරානන්තයේ.
අතරමං වී ඇත ආත්මය මාගේ,
නොමැති නිසා පහස ඇයගේ.
ගෙන එන්නට මෙන්
ඇය මා වෙත,
දෙනයන මා සොයා යයි
ඇය සැම තැන.
සෙව්වත් මා හද ඇය සැම තැන,
නොමැත ඇය මා සමග.
සුදුමැලි කරලයි මේ තුරුවදුල,
ගෙවී යන රාත්‍රී යාමය.
දිවි ගෙවූ අප එදා එලෙසින්,
නොසිටිමු එලෙසම අද දින.
සැබෑය, මා පෙම් නොකරන බව
ඇයට තවදුරටත්;
කොතරම් පෙම් කළාද එනමුත්
එදා ඇයට මා.
සොයා ගියා මා හඩ මදසුළඟ,
සිපගන්න එමගින්
දෙසවන ඇයගේ.
අනෙකෙකුගේය ඇය.
අන්සතු වනු ඇත ඇය,
අතීතයේ දිනක
මා හාදු සතු වූ සේම ඇය.
හඬ සුමිහිරි,
ගත සුමුදු,
අනන්ත දෙනයන
ඇයගේ.
සැබෑය මා පෙම් නොකරන බව
ඇයට තවදුරටත්.
ඒත්,
පෙම් කරනවා විය හැකියි මා ඇයට,
ඇතැම්විට තවමත්.
කෙටි වුවත් බෙහෙවින් පෙම,
දිගුය බොහෝ සේ
සමුගැන්ම මතකයෙන්.
ඇය සිටි නිසා මා පහසේ
රෑ කාලවල මෙවන්,
අතරමං වී ඇත ආත්මය මාගේ,
නොමැති නිසා අද ඇය මා සෙවනේ.
ඇය මා රිදවන අවසන් වර
විය හැකි ලෙසින්ම අද දින,
ඇයට මා පුදන මේ කවි පෙළ
විය හැකිය ඇයට මා ලියන
අවසන් කව.
පැබ්ලෝ නෙරූදා
පරිවර්තනය: සසංක පෙරේරා
Tonight I can
Write
I can write the saddest poem of all tonight.
Write, for
instance: "The night is full of stars,
and the stars, blue, shiver in the distance."
The night wind
whirls in the sky and sings.
I can write the saddest poem of all tonight.
I loved her, and sometimes she loved me too.
On nights like this, I held her in my arms.
I kissed her so
many times under the infinite sky.
She loved me, sometimes I loved her.
How could I not have loved her large, still eyes?
I can write the saddest poem of all tonight.
To think I don't have her. To feel that I've lost her.
To hear the immense night, more immense without her.
And the poem falls to the soul as dew to grass.
What does it matter that my love couldn't keep her.
The night is full of stars and she is not with me.
That's all. Far away, someone sings. Far away.
My soul is lost without her.
As if to bring
her near, my eyes search for her.
My heart searches for her and she is not with me.
The same night that whitens the same trees.
We, we who were, we are the same no longer.
I no longer love her, true, but how much I loved her.
My voice searched the wind to touch her ear.
Someone else's. She will be someone else's. As she once
belonged to my kisses.
Her voice, her light body. Her infinite eyes.
I no longer love her, true, but perhaps I love her.
Love is so short and oblivion so long.
Because on nights like this I held her in my arms,
my soul is lost without her.
Although this
may be the last pain she causes me,
and this may be the last poem I write for her.
Pablo
Neruda
